Do colapso

Hai quen opina que o colapso é consubstancial á normal condición da vida. Incluso que do colapso é de onde deriva a vida no Planeta Terra. Tamén é verdade que da normalidade nunca se escribiu nada nos libros de efemérides, nin axudou a dar os saltos cuantitativos e cualitativos, que o desenvolvemento da humanidade precisaba. Pero hai colapsos máis de andar por casa.

Aqueles que nos afectan individualmente e que nos fan sentir, ás veces, superados. Algún manual de estilo puxo de moda, utilizar o termo xeneroso para referirse ás cantidades de choiva soportada. E non hai información do tempo que se prece, que non siga ese canon. Dende fai un tempo, o referencia colapso me persegue. Abarca rexistros amplos, que van dende o pulmón colapsado dun familiar querido, ata o colapso da economía derivada da invasión rusa ou do estado xeral da Sanidade e da Xustiza, pasando polo estado das negociacións da reforma da Lei do solo sí é si.

Hai diversos tipos de colapsos, esencialmente físicos e psíquicos que actúan sobre as emocións e a capacidade de resistencia a partes iguais. Tamén temos colapsos circulatorios e outros trastornos surrealistas como o de Cantabria, con trens modernos, pero sen túneis axeitados que os reciban.

Despois están os de Núñez Feijoo, facendo bo aquelo de que cada día ten o seu afán - coa celebración dos Óscar en Sevilla- que nunca se sabe ben se é a presión da esixencia ou se vive nun estado de confusión permanente. Ultimamente, a suma de frontes abertos aos que prestar atención, deriva nunha situación próxima ao colapso.

Pero como dixera o sabio, que recollía as herbas que outro ía tirando, non hai colapso que cen anos dure. Toca respirar fondo e lembrar que xa pasou a Candelaria e está alborexando o Entroido.

Estás na austeridade silenciosa de sentirte fogueira eterna e íntima tenrura amada...